Chagrijn

Marcus, het altijd vrolijke en vriendelijk lachende mannetje is van de ene op de andere dag veranderd in een chagrijnige zeikerd.
Het doet me denken aan de tijd waar hij nog niet goed kon kruipen. Hij was destijds ook ontstemd als hij ergens heen wilde en wij hem niet begrepen. Tilde je hem dan de verkeerde kant op dan werd hij boos. Die periode was gelukkig over toen hij kon kruipen.

We zitten nu in een vergelijkbare fase. Marcus kan namelijk een paar woordjes zeggen maar bij lange na nog niet duidelijk maken wat hij bedoelt. Dus begint ie in onverstaanbaar baby-gebrabbel tegen je aan te praten en word hij boos als je niet doet wat hij vroeg. Aan zijn vraag is echter geen touw vast te knopen. Weten wij veel dat “da ba da” betekent dat hij Spongebob wil kijken. Of dat hij een mandarijn wil als hij “"ba ba” zegt. Het beste wat je kan doen om hem tevreden te houden is een snoepje geven, Spongebob aanzetten, de Nintendo DSi en de iPhone overhandigen, een mandarijtje pellen en een flesje drinken klaar maken. En dan maar hopen dat hij een van die dingen bedoelde met “da di”. Maargoed, het is een fase. Daarna hebben we weer rust tot de pubertijd.