Routine

Er is een handeling waar ik expert in geworden ben sinds we in de USA wonen: WC’s ontstoppen.
Onze WC raakt verstopt bij iedere bovengemiddelde drol, heel irritant. Ik ben er echter zo handig in geworden dat het binnen een paar seconden verholpen is. Je zou er bijna trots op worden.

Een andere routine waar we meer tijd aan spenderen dan nodig is het in bed stoppen van de kinderen. Er is een soort patroon ontstaan waarin we Jackie elke nacht een paar verhaaltjes voorlezen, verstoppertje spelen, haar instoppen, een welterustenkus geven en het licht uitdoen. Maar 15 minuten later staat ze weer beneden omdat ze nog steeds honger heeft (waarschijnlijk omdat ze geen hap eet tijdens het avondeten). Ze loopt de kamer door alsof ze elk moment kan bezwijken en zegt veelvuldig “I’m starving” om de ernst van de situatie aan te duiden. We overtreden de eerste regel van het opvoeden en geven haar toch maar een banaan. Vervolgens volgt een discussie of ze de banaan mag opeten bij de TV. Dat mag niet. Jackie keert terug naar haar bed. 10 minuten later staat ze weer beneden want ze kan niet slapen zonder Nono. Nono is haar knuffelbeertje. Ik moet vervolgens het hele huis doorzoeken (en soms ook in de garage en in de auto’s) want op de een of andere manier ligt Nono elke dag ergens anders. Boekje gelezen, verstoppertje  gespeeld, welterustenkus gegeven, banaantje opgegeten en Nono gevonden.  Nu wil ze wat “in mijn oor fluisteren”. Ik luister en hoor “lieve pappie, mag ik alsjeblieft in jullie bed slapen?”. Het antwoord is “nee” (soms is het antwoord “ja”, en daar gaat het waarschijnlijk mis). Jackie legt zich erbij neer en gaat slapen.

Vervolgens is het de beurt aan Marcus om rond een uur of een ‘s nachts wakker te worden. Hij gaat huilen alsof hij zojuist gebeten is. Zodra je hem oppakt is hij stil. Direct. Geen gesnik, geen gesnotter meer, stil alsof er niets is gebeurd… binnen een seconde! Hij hervat het huilen met dezelfde intensiteit zodra je hem terug probeert te stoppen in zijn bed. De enige manier om hem stil te houden is door hem mee te nemen naar ons bed. Ach, hij is zo’n schatig mannetje, waarom ook niet? Zodra hij in ons bed ligt doet hij zijn ogen dicht en verschijnt er een grote glimlach op zijn gezicht. Missie geslaagd! We beseffen ons dat we iedere opvoedregel hebben overtreden, maargoed, aan de andere kant is het erg gezellig met zo’n baby in het midden. En met Jackie is het per slot van rekening ook (bijna) goed gekomen. We moeten gewoon voor lief nemen dat we jarenlang boekjes moeten lezen, verstoppertje  spelen, welterustenkusjes geven, banaantjes eten en knuffels zoeken.

Routine.