Go West!

Vandaag wonen we precies 1 jaar Amerika!

Together, we we go our way
Together, we will leave someday
Together, your hand in my hand
Together, we will make the plans
Together, we will fly so high
Together, tell our friends goodbye
Together, we will start life new
Together, this is what we’ll do!

Go West, life is peaceful there
Go West, lots of open air 
Go West, to begin life new
Go West, this is what we’ll do!

1 jaar geleden, op 1 october 2008, zette de PESCHFAMILY voet op Amerikaanse bodem. We waren naar het Westen vertrokken en aangekomen in Seattle in de staat Washington, een van de meest westelijke staten van Amerika. Het eerste dat je hier opvalt is dat je bent beland in het gebied van Cowboys en Indianen. Je landt op Tacoma airport, de naam van een lokale Indianenstam. Je gaat skieen in Snowqualmie, een andere stam. Boodschappen doe je bij de Outlet Mall in Tullalip en je neemt je kinderen mee naar de kermis in Puyallup. Indians everywhere!
Zelfs de stad Seattle is vernoemd naar een lokaal opperhoofd.

In het begin is alles nieuw en ben je wat onwennig. Ooit geprobeerd om hier een sandwich te bestellen? De meest stressvolle ervaring ik ik ooit heb meegemaakt want er is veel te veel keuze. Tien verschillende broodjes, acht verschillende kaassoorten... Die overdaad aan keuze merk je overal. Het is hier vrij normaal om bij Starbucks een “Grande non-fat double shot Capuchino dry” te bestellen. Ik begrijp nu ook waarom Microsoft 6 verschillende versies van Windows heeft…

Je moet ook wennen aan de service. Obers letten zowaar op, zijn attent en bieden perfecte service. Het moet ook wel want hun fooi hangt ervan af. Een fooi bij hele goede service is 20%... over het hele bedrag! Dat is even slikken. Goede service beloon je met 15% fooi en middelmatige preseterende obers geef je 10%. En als het echt dramatisch is dan geef je geen fooi.

We maken nog bijna elke dag iets nieuws mee. Vooral met jonge kinderen die voor het eerst naar een Amerikaanse school gaan. De schoolbus bijvoorbeeld is nieuw voor ons. Het is een soort heilige koe. Als de schoolbus stopt dan STAAT AL HET VERKEER STIL. Stil, zoals in: “niemand rijdt, ook het tegemoetkomende verkeer niet!". Alsof de wereld even een vastloper heeft…

Ook nieuw was de ‘student pick-up and drop-off’ op school. Als je je kind naar school brengt rij je een soort drive-thru in en aan het eind van de drive-thrru wordt Jackie keurig uitgelaten of ingeladen, afhankelijk van het tijdstip. Allemaal heel normaal nu we hier een tijdje wonen.

Ook vinden we het inmiddels normaal dat cassieres bij de supermarkt je boodschappen inpakken (en desgewenst gratis naar de auto brengen). Of dat je een gratis kinderbuggy of parapluie kan  pakken als je gaat shoppen (en die na het shoppen ook weer terug zet waar je ‘m vandaan hebt). In het openbare park in Medina staan van speelgoedauto’s waar kleuters op kunnen rijden. Je weet wel, van die mini-BMW scootertjes. Ze staan compleet los en zijn onbewaakt maar worden desondanks niet gestolen. Dat geldt ook voor fietsen, TomTom’s, autoradio’s of de voordeuren van de huizen, die altijd open staan… weird… Misschien komt het omdat iedereen hier legaal een vuurwapen bij zich mag dragen. Wellicht dat een fietsendief zich daardoor twee keer bedenkt…

Wat we het meest missen zijn natuurlijk de familie en vrienden. Even bezoek gaan bij Jolie (de nieuwe dochter van Martijn en Sabine) is er helaas niet bij. Je ziet de kinderen van je vrienden eens in het jaar. Dat soort dingen mis je het meest. Ook simpele dingen zoals poffertjes of een broodje filet americain… Aan de andere kant zou je in Nederland weer de ruimte missen die je hier hebt, de mooie omgeving/natuur en het lekkere weer. Het zal ook wennen zijn om weer de hoofdprijs te betalen voor auto’s, benzine en belastingen die ca. de helft goedkoper zijn hier.

Al met al voelt het nog steeds als een groot avontuur. Een soort lange vakantie. Vandaag vieren ons eerste jaar in Amerika. Na lang piekeren hebben we het toch gedaan: WE WENT WEST!