Dit weekend is de 60ste Seattle Seafair, een groot festival waar allerlei activiteiten gehouden worden. Voor Jackie zijn er springkussens, voor Marcus drankjes en hapjes, voor Hil is er live muziek en voor papa zijn er powerboat races, een serie straaljagers die over komt vliegen, een airshow van de Blue Angels stuntvliegers, de Miss Seafair 2009 verkiezingen en vuurwerk!
Duidelijk door mannen georganiseerd, dit festival :-)
Ik ben geen groot fan van Fox News. Deze ‘nieuws’ zender neemt de feiten niet zo nauw en probeert vooral “fear, uncertainty and doubt’ te zaaien als iemand andere denkbeelden heeft.
Een soort Amerikaanse Vara dus.
Zie bijv. deze video als voorbeeld van enkele laag-bij-de-grondse Fox News praktijken. Of deze…
Ook Nederland haalde het Fox News. Er is het een en ander mis in Nederland, dat ben ik met ze eens, maar dat veroordelen zonder de FEITEN te vermelden (of uberhaupt te kennen) is irritant.
Fox vs. Facts: Nederland vs. Amerika op het gebied van drugs
| Fact | USA | The Netherlands |
| Percentage of population that has ever used cannabis (Percentage van de bevolking dat ooit softdrugs heeft gebruikt) | 40.3% | 22.6% |
| Homicide rate per 100.000 inhabitants (Aantal moorden per 100.000 inwoners) | 5.6 | 1.2 |
| Drug-related deaths (eg. overdose) per million inhabitants (Drugs gerelateerde doden per miljoen inwoners, bijv. overdosis) | 38.0 | 2.4 |
Marcus heeft een aparte manier op een kaarsje uit te blazen. Wel cool eigenlijk… en effectief!
Kreeg vandaag een mailtje: “hey, leuke blog over die hitte in Seattle. Heb wel moeten lachen”.
Ik vraag me af of mensen de ernst van de situatie inzien. Ons gezin staat namelijk op het punt om gezamelijk het loodje te leggen. Zo warm is het hier. Ik snap nu pas waarom de Amerikanen aandacht besteden aan het ‘overleven’ van deze hittegolf. En sinds vandaag volg ik alle tips stap-voor-stap op.
Vandaag stond op de voorpagina van de Seattle Times dat dit de warmste dag ooit is in Seattle. Het was 103F, oftewel 39.4 graden celsius en daarmee werd het record van 16 juli 1941, waar het 100F werd, gebroken. Zie het online artikel hier.
En voor tips hoe deze hitte te overleven, klik hier.
Dat hebben wij weer. Inwoners hier hebben al 10 jaar lang geen sneeuw gezien maar onze eerste winter kwam met de hevigste sneeuwstorm ooit (zie blog hier). En nu, in de zomer, hebben de de warmste dag ooit. Het wachten is nu op een overstroming, die hebben we nog niet gehad.
Vandaag wordt het hier meer dan 100 graden Fahrenheit. Morgen ook.
Dat is 40 graden Celsius! Reden voor een ‘Weather Alert’. Op TV wordt uitgelegd hoe je deze temperaturen kunt overleven. Drink vooral veel water, vermijd de middagzon en zet ramen tegen elkaar open. Ik denk dat ieder mens, dom, slim, oud of jong dit van nature zou doen, maargoed, KOMO4 News vond het nuttig om er 15 minuten aan te besteden. Net zoals toen het sneeuwde en je tips kreeg om eten in te slaan, je huis niet te verlaten en bij elkaar in bed te gaan liggen om warm te blijven…
Het tegenovergestelde is nu het geval. Je moet je huis uit want buiten is het koeler. En je moet vooral niet bij elkaar in bed liggen want het laatste wat je wil is een kachel van 37 graden die naast je ligt. Hil was vannacht uit wanhoop zelfs op de grond gaan liggen, voor het open raam. En ik heb al geprobeerd om in de garage te slapen. Gelukkig hebben we een goede tip gekregen van Martijn. Op onze termostaat zit een knop die ervoor zorgt dat er koele lucht door het huis geblazen wordt. Dat scheelt. En na donderdag koelt het af. Het wordt dan 30 graden…
Vorige week kreeg Hilde onverwacht bezoek. Larry Betsch stond aan de deur. Hij heeft zich verkiesbaar gesteld als burgemeester van Newcastle en ging huis-aan-huis om zichzelf te introduceren, zijn plannen toe te lichten en te vragen om bij de verkiezingen op hem te stemmen.
In Amerika wordt de burgemeester democratisch gekozen. Anders dan in Nederland waar de politieke elite bepaalt wie de leiding krijgt over een stad. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom Peter Rehwinkel van de PvdA burgemeester van Naarden werd terwijl de PvdA daar al jarenlang de minderheid heeft in het College:
Nederland is samen met Georgie het enige land in Europa waar inwoners van een stad de burgemeester niet direct of indirect kunnen kiezen. Politiek Den Haag weet wat goed voor u is…
Hoera, Marcus is 1 jaar oud!
Wel een verschil met Jackie die 1 werd en dat samen vierde met 40 vrienden (foto’s hier). Nu waren er 4 mensen: Papa, Mama, Jackie en Marcus zelf. Denk niet dat Marcus daar erg rouwig om was, hij was met name geinteresseerd in zijn kadootjes (toen Papa en Mama die na een uur priegelen eindelijk uitgepakt hadden). Zie de foto’s hier.
Vergeet elke gedachte dat het vaak regent in Seattle. Er is hier een gezegde dat luidt:
“Summer starts after 4th of July (Independence Day)”. En dat klopt. Sinds het begin van deze maand is het hier elke dag zonnig en warm. De vooruitzichten voor deze week volgens Bing:
Dit kan je gerust een hittegolf noemen. Blijkt dus maar weer dat we altijd wat te zeiken hebben. In het “regenseizoen” (van November tot Maart) wensten we dat de zon ging schijnen en nu dat elke dag het geval is willen we regen. Misschien moeten we gewoon een airco aanschaffen…
De terugvlucht van Atlanta naar Seattle was een ramp. Naast me zat een moeder met haar baby. Correctie, naast me zat een moeder met de lelijkste baby ter wereld. De irritantste ook. Normaal gesproken vind ik babies altijd erg leuk. Ook huilende of krijsende babies storen me niet.
Maar dit was een uitzondering.
De moeder had duidelijk niet vooraan gestaan toen de ‘schoonheid’ uitgedeeld werd en haar baby had op dat moment ook even zitten slapen. Wat hij wel had meegekregen van Moeder Natuur was het meest irritante stemgeluid dat ik ooit heb gehoord. Ik schrok wel 3 keer wakker omdat ik dacht dat iemand een luchthoorn naast m’n oor activeerde. Om het allemaal nog wat erger te maken had de moeder ook nog eens smetvrees. Ze ging haar stoel, de stoel voor haar, en alle tafeltjes om haar heen met ‘wet tissues’ afnemen. Ook mijn stoel werd grondig gereinigd.
De baby zou immers bacterien binnen kunnen krijgen…
Het feit dat de baby ongeveer een jaar oud was -en dus nog geen woord kon zeggen- weerhield de moeder er niet van om hardop van 1 tot 20 te tellen en bij ieder cijfer het overeenkomende cijfer voor z’n neus te houden. Volgens mij kan je een kind pas leren tellen vanaf 3, maargoed. Telkens als ze bij 20 was, begon ze weer opnieuw. Ik werd gek!
Ze hield alleen haar mond als er turbulentie was. Nou, ik kan je zeggen dat ik heb gebeden voor turbulentie! En mijn gebeden werden gehoord. Het tellen van 1 tot 20 werd direct gestaakt en ze probeerde zich met alle macht vast te klampen aan haar stoel. Niet met haar hand maar met haar complete arm om de leuning gewikkeld. Bij iedere trilling keek ze om zich heen alsof het vliegtuig op het punt stond neer te storten. Het interesseerde me niets. Sterker nog, het lag op het puntje van m’n tong om te zeggen “I fly a lot… and this does not look good”. Alles om haar stil te houden. OK, de baby krijste tijdens de turbulentie z’n longen uit z’n lijf maar alles is relatief.
Een krijsende baby is immers minder erg dan een vrouw die van 1 tot 20 telt… op ‘repeat’.
Club Opera in Atlanta is een leuke tent. Als resultaat was ik om 4.30 pas weer terug in m’n hotel. Mijn terugvlucht naar Seattle vertrok om 8.05 uur dus ik kon maximaal 2 uur slapen. Ik had m’n wekker gezet om 6:30 maar was door alle Pina Colada’s en Vodka-Red Bulls vergeten te controleren of dat 6.30 AM of PM was. Gelukkig was er een collega van me –Scott- die me om 7.00 uur belde om te vragen of ik me niet verslapen had. Wat een visionair!
Ooit wakker geworden om 7 uur terwijl je vlucht om 8 uur vertrekt? Nu ik er bij nadenkt, het is me een keer eerder overkomen in Milaan. 2 keer trouwens, ook een keer in Singapore. In Milaan was ik nog net op tijd. In Singapore kwam ik ver na de geplande vertrektijd aan op het vliegveld maar bleek dat de vlucht 2 uur vertraging had waardoor ik toch nog mee kon. Dit keer had ik ook geluk. Ik had snel alle kleren van de vorige dag aangetrokken en ben enigszins verwilderd een taxi ingesprongen. Heb de taxi chauffeur een ‘target’ gegeven. Als hij mij voor 7.40 op het vliegveld kon afzetten dan kreeg hij de ritprijs dubbel. Het werkte. Hij reed zo hard dat Michael Schumacher hem nog niet bijgehouden zou hebben. Om 7.40 waren we op het vliegveld, om 7.50 was ik door de securitycheck, om 7.55 was ik bij de gate die direct daarna sloot. Erg stressvol allemaal maar aan de andere kant ook de meest efficiente manier van inchecken ooit.
Deze week was ik met 15.000 andere Microsoft collega’s in Atlanta voor een wereldwijde sales & marketing meeting. Ondanks dat de omzet van Microsoft voor het eerst sinds de oprichting van het bedrijf (34 jaar geleden) minder was dan het jaar ervoor, zat de stemming er goed in. Na het zien van de vele demo’s van technologieen die er aan staan te komen wilde iedereen het liefst direct weer aan de slag. Ik mag er helaas niets over zeggen maar het was zeer indrukwekkend.
Atlanta is ook de stad waar John Pemberton in 1886 Coca Cola uitvond. Ik had m’n collega’s al dagen ervoor gezegd dat ik een groot Coca Cola fan ben en absoluut het Coca Cola museum wilde bezoeken. Het moeilijkste was om genoeg tijd te vinden om de tour te maken maar gelukkig had Microsoft het hele Atlanta Olympic Park, inclusief Coca Cola museum en het Atlanta Sea Aquarium afgehuurd voor het afsluitingsfeest.
Geheel onbewust had ik die dag een witte broek en rood T-shirt aangetrokken. Laten dat nou net de kleuren van Coca Cola zijn. Ik leek dus precies zo’n nerd die zo’n groot fan is van Coca Cola dat hij in compleet Coca Cola kostuum de tour komt maken. Het was zelfs zo erg –en ik overdrijf geen woord- dat enkele mensen aan mij vroegen waar ze het toilet of het 3D filmtheater konden vinden. En in de meeste gevallen wist ik het nog ook, dus wees ik ze maar in de goede richting: “thanks for visiting the world of Coca Cola, we appreciate your business”…
John Pemberton (uitvinder van Coca Cola) en ik
Op de een of andere manier gaat alles in ons mijn leven op het laatste moment. Op het laatste moment is je presentatie klaar, op het laatste moment haal je je targets, op het laatste moment kom je binnen in een vergadering, op het laatste moment voltooi je je business plan. Het schijnt een soort ondoorbreekbare trend te zijn. Nu ook weer. Op het allerlaatste moment hebben we toch weer ons huis veruurd. Hil werd al wat zenuwachtig, ik was het al gewend. Story of my life.
“That’s one small step for a man, one giant leap for mankind” (speel audio). Neil Armstrong sprak deze legendarische woorden nadat hij als eerste mens voet zette op de maan. De Apollo 11 missie met aan boord de Amerikanen Neil Armstrong, Buz Aldrin en Michael Collins om de maan te bereiken, een uitstapje te maken en veilig terug te keren naar de aarde was geslaagd.
Dat was precies 40 jaar geleden, op 20 juli 1969:
ps. nu, 40 jaar later, blijken er nogal wat idioten te zijn die ervan overtuigd zijn dat de maanlanding plaatsvond in een studio in Hollywood. Daar kunnen we kort over zijn: idioten.
Alle nieuwe Delta vluchten hebben Wifi onboard.
Ik zit hier nu dus op 37.000 feet hoogte met een high speed internet verbinding. Snel genoeg om een
videochat op te zetten met het thuisfront.
En dat voor maar $12 per vlucht!
Enige nadeel is dat er op dit moment helemaal niemand online is...
Daar zit je dan, volledig geinstalleerd op 10 km hoogte, en niemand om mee the videochatten :-(
Coca Cola en CNN Headquarters here I come!
Ik ben een weekje naar Atlanta voor de zaak.
Het wordt een druk weekje. Naast alle zakelijke verplichtingen heb ik me dit keer voorgenomen om ook een bezoek te brengen aan het hoofdkantoor van Coca Cola. Het was immers in Atlanta, Georgia waar Jon Pemberton in 1886 Coca Cola heeft ontwikkeld. En als groot Coca Cola fan moet je daar toch eens in je leven een keer geweest zijn.
Wat hier ook zit is het CNN hoofdkantoor. Mooie gelegenheid om m’n oude vrienden Anderson Cooper, Campbell Brown en Wolf Blitzer eens in levende lijve te zien.
O ja, en ik wil ook wel een keer naar een honkbal wedstrijd. Dus, Atlanta Braves, here I come!
Zoals ik al zei, het wordt een druk weekje…
Vandaag was het 25 graden, strakblauwe lucht en zon. De perfecte voetbaldag en gelukkig wat minder warm dan de afgelopen dagen. Omdat Jackie voor het eerst mee ging probeerde ik haar in de auto uit te leggen wat haar te wachten stond: “Er zitten 70.000 mensen in het stadion en die maken allemaal heel veel lawaai. Je moet dus veel lawaai maken”. Jackie blijft stoicijns. “Kijk zo”, zei ik tegen haar, terwijl ik met m’n hand in de lucht zwaai en een soort apengeluid maak. Jackie kijkt me glazig aan. “HOE, HOE, HOE, GO SOUNDERS!!!” roep ik hard maar Jackie zegt geen boe of bah.
Sportwedstrijden hier zijn een aparte belevenis. Alles gaat heel gemoedelijk. Fans van beide partijen zitten door elkaar heen en sommigen zwaaien zelfs met Chelsea vlaggen zonder dat hun hersens ingeslagen worden. De sfeer is prima, niemand maakt ruzie. Het woord hooligan kennen ze hier niet. Maar na vandaag is dat anders. We zijn nog geen minuut in het stadion en Jackie verandert in een halve gare. Ze doet precies wat ik haar in de auto uitgelegd heb. Andere toeschouwers kijken met verbazing naar mij en de 5-jarige hooligan die naast me zit.
Ik probeer Jackie snel op andere gedachten te brengen. “Vergeet wat Papa allemaal gezegd heeft. Je moet niet zo veel lawaai maken!”. Het heeft geen effect. Jackie heeft gemerkt dat mensen het grappig vinden en haalt nu alles uit de kast. De redding blijkt een flesje Coca Cola. Daar mag ze normaal geen druppel van drinken maar “desperate times ask for desperate measures”….
Ondanks onze aanmoedigingen verliezen de Sounder met 2-0, wat trouwens een hele goede prestatie is tegen Chelsea. Voor herhaling vatbaar. De volgende wedstrijd is tegen Barcelona.
Nieuw! Ik heb een aantal viewing styles toegevoegd aan PESCHFAMILY.COM.
Als je foto’s kijkt, dan kan je de weergave veranderen met deze knop rechtsbovenin:
Vooral “slideshow” en “journal” zijn cool (helemaal als je een grote monitor hebt)
Een van de dingen die me opviel toen ik terug was in Nederland was de grafitti overal. Dat zie je hier in Seattle nergens. Maar rond Amsterdam is er geen geluidswal, brug of muurtje te vinden zonder graffiti erop. Wat ook opviel is dat de groep CBS nog steeds de ‘grafitti-scene’ domineert.
Ik zat in 1988 op het Amstellyceum in Amsterdam-Oost. In mijn klas zaten een paar jongens die lid waren van CBS (de “Criminal Bombing Squad”). De leden van CBS hadden schuilnamen zoals Pengo, High, Kaz, Bar, Banana en Para.
Sommige leden van deze groep maken tevens deel uit van de ‘harde kern’ van Ajax fans (de F-Side) en hebben o.a. de graffiti gemaakt in de Amsterdam Arena (zie foto)
Op een dag in 1988 ontbraken er een paar jongens in de klas. Ze waren gearresteerd vanwege een steekpartij met dodelijke afloop tijdens een bruiloft. Sommigen deden hun eindexamen dat jaar vanuit de Bijlmerbajes.
Nu -meer dan 10 jaar later- ben ik op weg naar Schiphol (voor de terugvlucht naar Seatte) en zie ik een grote graffiti langs de ring bij Amsterdam: “Para can’t be stopped”. Ik maak snel een foto.
Even lijkt het alsof het weer 1988 is en ik op weg ben naar school.
Update: ik kreeg net een email van iemand van AFCA dat Para Smit is overleden. Gecondoleerd.
Een mooie TV documentaire is hier te vinden: link. In Memoriam hier en condoleance register hier
Seattle heeft sinds kort een voetbalclub: de Seattle Sounders. Onderschat de Amerikanen niet op het gebied van voetbal. Team USA werd laatst nog 2e bij de Confederations Cup. Ze verloren de finale van Brazilie, nadat ze eerst op een comfortabele 2-0 voorsprong gekomen waren. O ja, de finale bereikten ze door Spanje te verslaan… niet mis.
De Seattle Sounders hebben nu ook de kolder in hun kop gekregen en hebben Chelsea uitgenodigd voor eeen oefenwedstrijd. Het stadion (70.000 zitplaatsen) is volledig uitverkocht maar raad eens wie er 2 kaartjes heeft? Enige probleem is dat Hil niet mee wil deze zaterdag. Ze gaat opruimen en koken voor de BBQ die we thuis hebben.
Ik ga Jackie dus maar vragen of ze met Papa mee wil naar het voetballen. Dat wordt hier in Amerika toch gezien als meisjessport dus misschien lukt het wel!
Mijn voorspelling: Seattle Sounders – Chelsea 0-4
Microsoft Office 2010 komt eraan! Op de Partner Conference in New Orleans kondigede Microsoft aan dat ze gratis online versies van Word, Excel, PowerPoint en OneNote beschikbaar zal stellen via Windows Live (oa. Hotmail, Messenger, Spaces). De ontwikkelaars hebben veel tijd gestopt in het maken van een online versie die bestanden op exact dezelfde manier kan weergeven als de 'offline’ versie. Klinkt eenvoudig maar in de praktijk is dit enorm complex.
Consumenten kunnen hun bestaande Office documenten vanaf nu dus overal ter wereld benaderen en bedrijven hoeven niet bang te zijn dat de inhoud en opmaak van hun documenten reddeloos verloren gaat omdat het online product dat ze gebruiken slechts een zeer beperkt aantal mogelijkheden ondersteund. Ik noem geen namen :-)
Engels is de taal die Hilde en ik gebruiken om elkaar dingen te vertellen die Jackie niet mag horen. Nu we een paar maanden in Amerika wonen kan Jackie ook Engels spreken. Lastig.
Wij hebben daarom de geheime taal veranderd naar Duits en daaruit blijkt direct dat we beide niet hebben zitten opletten op school vroeger:
“Hil, das kado von Jackie liecht in der kast unter bei das Chocopasta”
“Vielleicht konnen wir morgen nach der spielzauhl oder der dierenzauhn gehen?”
Ik heb me altijd slap gelachen om dat videootje waar Jean Marie Pfaff (voormalig keeper van het Belgische nationale elftal) een interview in het “Duits” doet. Ons steenkolen Duits blijkt echter geen haar beter te zijn! En tot overmaat van ramp verstaat Jackie alles... Tijd voor Franse les!
We hebben een nieuwe stofzuiger. Een topding! Zuigt zonder problemen zand, steentjes, munten, etensresten, oorstaafjes en alle rondslingerende onderdelen van Jackie’s speelgoed op. Ding is fluisterstil. Je hebt niet eens door dat hij bezig is. O ja, en sinds vandaag kan hij lopen!
Gisteren dook deze foto op van Obama die samen met Sarkozy duidelijk kijkt naar de billen van een Braziliaanse die naast hem staat. Een groot schandaal natuurlijk hier in preuts Amerika.
Vandaag bleek uit videomateriaal dat foto’s misleidend kunnen zijn. Wat wel duidelijk wordt is dat Sarkozy overduidelijk afgeleid is maar dat neemt niemand hem kwalijk, hij is immers Frans…
Doet me een beetje denken aan de ontmoeting tussen Sarkozy en topmodel Bar Rafaelli:
Ik ben ziek. Marcus heeft me aangestoken. Het mannetje dat normaal zo ondernemend is wilde de laatste 3 dagen alleen maar slapen. Op een gegeven moment had hij zelfs besloten om op het tapijt te gaan liggen. Zo voel ik me nu ook ongeveer…
Jackie komt net de kamer binnen om te vertellen dat Mama helemaal alleen beneden zit. Ze herhaalt het wel 5 keer: “Mama is helemaal alleen. Heel zielig. Ga haar maar even gezelschap houden”. Ze blijft aandringen: “Wil je niet even naar Mama toe?”. Ik vertel haar dat ik doodziek ben. “Waarom moet ik in hemelsnaam naar Mama?” Nou, antwoord Jackie. “Ik wil bij jullie in bed slapen maar ik wil niet ook ziek worden. Ga jij anders maar in een andere kamer liggen Pap”.
Deze website beschrijft dat babies vanaf hun 11e maand kunnen gehoorzamen. Even getest op Marcus en het klopt! De rest klopt overigens ook. Het blijkt dus maar weer dat alle babies hetzelfde zijn en hetzelfde doen, ondanks dat ouders hun eigen kind altijd zo bijzonder vinden.
Maar een feit is wel dat Marcus het mooiste babietje ter wereld is :-)
Altijd interessant hoe mensen in alles een complot, patroon of logische verklaring proberen te zoeken. Ze denken dat 9/11 een inside job was, dat de eerste ‘maanlanding’ in Hollywood plaatsvond en dat Elvis nog leeft. “Patroonfetisjisten” zijn er ook genoeg. Volgens sommigen is er bijvoorbeeld een link tussen de terroristische aanslag op het World Trade Center en het getal 11:
En nog geen week na de dood van Michael Jackson duikt de eerste patroonanalyze al op:
…
Ben ik iets op het spoor?
Conclusie: Ik heb een nieuw geluksgetal: 9, of ik leg over twee dagen het loodje.
We zullen het meemaken.
4th of July 2009 is voorbij. Het was een leuke familiedag. ‘s Middags spelletjes doen in Bellevue Park en ‘s avonds vuurwerk kijken in Seattle. Oud en Nieuw is in Amerika een klein feestje wat vuurwerk betreft (zie de video bij bij de Space Needle hier). 4th of July is vele malen groter! Amerikanen vieren hun onafhankelijkheid en hun vrijheid in stijl. Wij waren met 50.000 anderen in Gas Works Park om 30 minuten lang te kijken naar het mooiste vuurwerk dat ik ooit heb gezien:
GRAND FINALE – America the beautiful (klik hier voor een 720p HD versie):
ps. de kinderen waren voorbeeldig. Jackie gedroeg zich als een volwassene en Marcus eigenlijk ook. Hij heeft de hele avond geen kik gegeven, ondanks dat het uren voorbij zijn bedtijd was.
| Overdag in Bellevue Park: | ‘s Avonds in Seattle Gas Works Park: |
Het weer is hier lekker (dag-in, dag-uit zon) en sinds de zomer min-of-meer begonnen is worden ook de zonsondergangen met de dag mooier. Vooral als je van Microsoft terug rijdt naar huis.
Deze foto is genomen vanuit onze voortuin:
Fourth of July is een grote feestdag in Amerika. Omdat het dit jaar op zaterdag valt zijn veel mensen als compensatie op 3 juli al vrij. Independence Day is de dag dat Amerika haar onafhankelijkheid van Engeland viert die op 4 juli, 1776 een feit werd.
Het is een feest waar Amerikanen enorm uitpakken. Vooral op het gebied van eten en vuurwerk. Iedereen lijkt te gaan BBQ’en en er gaat letterlijk voor miljoenen dollars aan vuurwerk de lucht in.
Wij gaan zaterdag eerst naar Bellevue waar het Symetra Bellevue Family 4th festival plaatsvindt. Het hele festival is vooral ingericht op kids: springkussens, zaklopen, hula-hoops. Leuk voor de kids!
Maar er is ook een fly-over van een C-17 gevechtsvliegtuig en een optreden van de Seattle Seahawks cheerleaders. Leuk voor papa!
Daarna terug naar huis om de kids te laten slapen en dan door naar Gasworks Park voor de
5-na-grootste vuurwerkshow van Amerika die om 22:00 begint. Zal wel een hele opgave worden met een 5-jarige en een van 9 maanden maar wie niet waagt die niet wint. Ik kan niet wachten!
De eerste Bing commercials zijn in Amerika op TV te zien. Ik vind ze geslaagd en dat is niet altijd het geval met Microsoft commercials. De video’s spelen in op “search overload”, oftewel de duizenden nutteloze links die de meeste search engines presenteren als je naar informatie zoekt.
Meer:
Bing commercial 4: http://www.youtube.com/watch?v=6jMt6saTqq4&feature=channel
Bing commercial 5: http://www.youtube.com/watch?v=H0f8X_SOVjA&feature=channel
Bing commercial 6: http://www.youtube.com/watch?v=DfMfek7IRWA&feature=channel
Bing commercial 7: http://www.youtube.com/watch?v=Fnb_tMRlHwQ&feature=channel
![bingLogo_lg[1]](https://lh6.ggpht.com/_FpA6lNBCmfU/Sk2y1w99HKI/AAAAAAAACws/rsq2f-iozrg/s1600-h/bingLogo_lg%5B1%5D.jpg "bingLogo_lg[1]")
Hil heeft de gewoonte om haar hele garderobe mee te nemen op reis. Inpakken moet voor haar heel makkelijk zijn: je neemt gewoon alles mee wat je hebt. Inclusief alle schoenen, omdat “je nooit weet in wat voor situatie je terecht komt”. En vergeet niet de haarfohn, de krultang, de electrische tandenborstel en het tasje met de meeste make-up potloden die je ooit hebt gezien. Hil zou nog geen dag overleven in de jungle…
Het resultaat is dat je minimaal 3 grote koffers meezeult als je ook maar een weekje weg gaat. Probleem dit keer was dat we 3 weken weggingen. Ik heb NOG NOOIT IN M’N LEVEN zo veel spullen meegezeuld als op de terugweg van Nederland naar Amerika: 7 koffers gingen het ruim in.
Maar voordat ze uberhaupt mee mochten moesten we eerst de gebrekkige service van de KLM doorstaan. De grondstewardess die ons hielp begon direct al te klagen dat ze eigenlijk koffiepauze had, ondanks dat haar balie gewoon open was toen we aankwamen. Terwijl ze ons incheckte werd ze steeds ongeduldiger. “Tja, dit is eigenlijk in mijn koffiepauze” mompelde ze veelvuldig zonder enig benul van klantvriendelijke service. Ik zette snel de koffers op de band en tot haar grote vreugde was een van de koffers 3 kilo zwaarder dan het maximaal toelaatbare gewicht van 23 kilogram. Reden voor haar om ons te verzoeken spullen uit de koffer te halen. Problem solved. Zij kon gaan koffie drinken en een collega van haar zou ons verder helpen zodra de koffers weer op gewicht waren.
Al gauw bleek dat het totaal inflexibele grondpersoneel van KLM elke koffer weigert die ook maar 1 kilo te zwaar is. Daar sta je dan. In de megadrukte op Schiphol, met 4 geopende koffers, om spullen van de ene koffer naar de andere koffer over te hevelen. Het leek wel een “Wedden Dat” recordpoging: elk Zwitsal babyshampooflesje werd gewogen en ondertussen probeerde Hil in haar hoofd te berekenen wat het nieuwe gewicht van de koffer zou zijn.
Wat er allemaal uit de koffers kwam verbaasde me nog meer: een liter bellenblaasspul (alsof ze dat in Amerika niet hebben), Calve pinda kaas, sla dressing, strandschepjes en emmertjes (echt!) en de zwaarste kaas die ze ooit in Gouda hebben gemaakt. Een echtscheiding was nabij. Ik zat tegen Hil te klagen waarom een gezin van 4 mensen in godsnaam 7 koffers nodig heeft voor een vakantie van 3 weken en Hil was geirriteerd omdat haar hoofdrekensommetjes steeds een afwijking bleken te hebben naar boven. Uiteindelijk hebben we alles –illegaal- in de handbagage gestopt en hebben daarmee wellicht een ander record gebroken: de zwaarste flightcase ooit.
Vervolgens konden we naar de gate met een loodzware flightcase, een maxicosi (ook loodzwaar), een laptop, Marcus (ook loodzwaar) op de arm en 4 tassen vol met loodzware spullen (die je op iedere hoek van de straat kan kopen in Amerika… met uitzondering van de Calve pindakaas dan).
Maar we hebben het overleefd. Ons huwelijk ook. En het was niet voor niets: Hil geniet van haar boterham met pindakaas, Jackie blaast bellen, Marcus speelt met z’n emmertje en schepje op het strand en ik zit achter m’n laptop dit stukje te schrijven. Dat krijg je natuurlijk niet voor niets!
