Pakezel

Hil heeft de gewoonte om haar hele garderobe mee te nemen op reis. Inpakken moet voor haar heel makkelijk zijn: je neemt gewoon alles mee wat je hebt. Inclusief alle schoenen, omdat “je nooit weet in wat voor situatie je terecht komt”. En vergeet niet de haarfohn, de krultang, de electrische tandenborstel en het tasje met de meeste make-up potloden die je ooit hebt gezien. Hil zou nog geen dag overleven in de jungle…

Het resultaat is dat je minimaal 3 grote koffers meezeult als je ook maar een weekje weg gaat. Probleem dit keer was dat we 3 weken weggingen. Ik heb NOG NOOIT IN M’N LEVEN zo veel spullen meegezeuld als op de terugweg van Nederland naar Amerika: 7 koffers gingen het ruim in.

Maar voordat ze uberhaupt mee mochten moesten we eerst de gebrekkige service van de KLM doorstaan. De grondstewardess die ons hielp begon direct al te klagen dat ze eigenlijk koffiepauze had, ondanks dat haar balie gewoon open was toen we aankwamen. Terwijl ze ons incheckte werd ze steeds ongeduldiger. “Tja, dit is eigenlijk in mijn koffiepauze” mompelde ze veelvuldig zonder enig benul van klantvriendelijke service. Ik zette snel de koffers op de band en tot haar grote vreugde was een van de koffers 3 kilo zwaarder dan het maximaal toelaatbare gewicht van 23 kilogram. Reden voor haar om ons te verzoeken spullen uit de koffer te halen. Problem solved. Zij kon gaan koffie drinken en een collega van haar zou ons verder helpen zodra de koffers weer op gewicht waren.

Al gauw bleek dat het totaal inflexibele grondpersoneel van KLM elke koffer weigert die ook maar 1 kilo te zwaar is. Daar sta je dan. In de megadrukte op Schiphol, met 4 geopende koffers, om spullen van de ene koffer naar de andere koffer over te hevelen. Het leek wel een “Wedden Dat” recordpoging: elk Zwitsal babyshampooflesje werd gewogen en ondertussen probeerde Hil in haar hoofd te berekenen wat het nieuwe gewicht van de koffer zou zijn.

Wat er allemaal uit de koffers kwam verbaasde me nog meer: een liter bellenblaasspul (alsof ze dat in Amerika niet hebben), Calve pinda kaas, sla dressing, strandschepjes en emmertjes (echt!) en de zwaarste kaas die ze ooit in Gouda hebben gemaakt. Een echtscheiding was nabij. Ik zat tegen Hil te klagen waarom een gezin van 4 mensen in godsnaam 7 koffers nodig heeft voor een vakantie van 3 weken en Hil was geirriteerd omdat haar hoofdrekensommetjes steeds een afwijking bleken te hebben naar boven. Uiteindelijk hebben we alles –illegaal- in de handbagage gestopt en hebben daarmee wellicht een ander record gebroken: de zwaarste flightcase ooit.

Vervolgens konden we naar de gate met een loodzware flightcase, een maxicosi (ook loodzwaar), een laptop, Marcus (ook loodzwaar) op de arm en 4 tassen vol met loodzware spullen (die je op iedere hoek van de straat kan kopen in Amerika… met uitzondering van de Calve pindakaas dan).

Maar we hebben het overleefd. Ons huwelijk ook. En het was niet voor niets: Hil geniet van haar boterham met pindakaas, Jackie blaast bellen, Marcus speelt met z’n emmertje en schepje op het strand en ik zit achter m’n laptop dit stukje te schrijven. Dat krijg je natuurlijk niet voor niets!