Wintersport

Vandaag was Jackie’s eerste (officiele) skiles.

Wat een nachtmerrie.

Ik zou Jackie brengen en Hil zou op Marcus passen. Niemand had me echter verteld dat de les al om 9:30 begint. Dat betekent dus om 08:00 vertrekken… op zondag! Eenmaal aangekomen kreeg Jackie na 10 stappen gezet te hebben een denkbeeldige “last van haar voeten”. Volgens mij wilde ze gewoon niet op skischoenen lopen. Ik moest haar dragen. Dat terwijl ik in m’n andere hand een loodzware jumbobag vasthield met moonboots, truien, mutsen, appels, koekjes, drankjes en andere spullen.

Bij vetrek leek het weer perfect. Geen wolk aan de lucht en een warm zonnetje aan de hemel. Bij de skipiste was het het compleet tegenovergestelde: ijskoud en mistig. Na tien minuten was ik letterlijk zo blauw als een Smurf. Ik zette Jackie af bij haar klasje en wilde een koffie gaan halen om weer tot leven te komen.

Verkeerd idee. Jackie dacht dat ik haar voor eeuwig achterliet op deze ijskoude berg en barstte in tranen uit. Haar juf kwam met de oplossing: of ik gedurende de hele les erbij kon blijven staan en kon meespelen… Ter informatie: de les duurt 3 uur! En het was daar minstens min 10. Daar stond ik dus te spelen met twee kids van 4 jaar. Om pionetjes heen lopen, laten vallen, opstaan, laten vallen, opstaan.

Na de les moesten we voor Jackie even een pasfoto maken voor de skipas. Klinkt eenvoudig maar de realiteit was anders. Jackie wilde namelijk niet op de foto! Wat ik ook probeerde, het antwoord was “nee”. Na een tijdje bleek dat ze alleen op de foto wilde met haar nieuwe helm op! Zucht. Zie het resultaat hieronder:

Alles zat erop. We konden (eindelijk) naar huis!

Jackie had nu echter besloten om helemaal geen stap meer te verzetten en liet zich demonstratief in de sneeuw vallen. Ze was duidelijk: “ik loop niet meer met deze schoenen”. En het was serieus want ze liep echt niet meer door, ook niet toen ik zogenaamd alleen doorliep. Ik moest haar weer tillen. Door de sneeuw, trap op en over de parkeerplaats… Ik kan oprecht zeggen dat ik wintersport haat.

Het enige lichtpuntje van deze dag was de terugreis. De route van Snoqualmie naar Seattle is supermooi en Jackie was door alle inspanningen in slaap gevallen.
Eindelijk rust!