Keuze

Amerika is het land van de keuzes, zoveel is duidelijk na een paar maanden hier.
Waar je ook maar komt, je wordt letterlijk GEK van de keuzes die je moet maken.

Tussen de middag ga ik lunchen in de kantine op kantoor. Ik neem normaliter een salade (heb me voorgenomen om niet te veel aan te komen hier) maar vandaag besloot ik voor de verandering eens een sandwich te nemen.

Bij de sandwichbar staat een lange rij mensen. Als ik aan de beurt ben bestel ik een sandwich met tonijnsalade. De vrouw achter de balie kijkt me vreemd aan. “What kind of bread?” vraagt ze kortaf. Ik heb geen idee wat een “stokbrood” is in het Engels dus ik zeg “I don’t care”. Dat moet je dus niet doen hier want daar weten ze zich hier geen raad mee. Je moet precies vertellen wat je wilt hebben anders zou je het wel kunnen laten staan omdat het niet 100% naar wens is.

Ze begint een gigantische waslijst aan broodsoorten op te noemen: “weat, white, multigrain, whole grain, spelt…”. Ergens in de waterval aan woorden hoor ik het woord “white”. Ik onderbreekt haar en zeg “white bread please”.

“Normal, sesame, salted or sourdoug?” Mijn God. We zijn nog maar bij stap 1 en ik word nu al gek. Achter mij kijken collega’s me aan alsof ik net uit de kleuterschool kom. Nadat ik een gewone witte boterham heb uitgekozen komen we bij het beleg:

“Tonijn” zeg ik.

What else? hmmm, avocado…

What else? tomato please…

What else? Lettuce?

De gemiddelde Amerikaan gaat kennelijk nog een paar minuten door met mozarella, plakje kaas, plakje ham, olijfjes, augurkjes. Ik vind het mooi geweest en vertel haar dat dit is wat ik wil.

“Is that all???” vraagt ze me stomverbaasd.

Ik bevestig dat mijn broodje zo perfect is, maar ik mag niet weg voordat ik nog meer keuzes heb gemaakt:

Grilled or cold?

Sliced or unsliced?

Wrapped in paper?

Eat here or take away?”

Cash or creditcard?

…

De volgende keer bestel ik wel een pizza.

(en ik begrijp nu waarom wij 6 verschillende versies van Windows Vista hebben)