Beijing

Mijn eerste ervaring met China was slecht. Ik landde laat in de avond en liep alleen naar de taxistandplaats buiten het vliegveld. Er was een hele batterij aan geel/groene Nissans die als taxi dienen. Vanwege het late tijdstip waren er weinig tot geen klanten. Ik loop richting het begin van de taxirij en er  komt een man op me af die vraagt of ik op zoek ben naar een taxi. Ik zie hem als een soort coordinator en dus vertel ik hem dat ik naar het Renaissance Hotel moet.

Hij drukt me een kaartje in de hand met Airport Limo Service en zegt “follow me”. Vervolgens loopt jij langs alle taxi’s naar een parkeergarage. Onderweg zegt hij dat het een officiele Limo service is met een eigen standplaats, vandaar de korte wandeling. Ik vraag hem of ze creditcard accepteren. Geen probleem zegt hij. Een bonnetje voor declaratie is ook geen probleem. Afgezien van wat nerveuze belletjes en SMS’jes lijkt dit in eerste instantie officieel te zijn.

We stappen de lift in en uit het niets komt er een andere Chinees (louche ogend, kaal, leren jas, tatouage in z’n nek) de lift binnen. Ze zeggen geen woord tegen elkaar en lijken elkaar niet te kennen. De lift uitgekomen loopt de eerste man (met mijn koffer) snel naar de parkeerplek, ondertussen kijkt hij zenuwachtig links en rechts om zich heen. Ik volg hem om te voorkomen dat hij er vandoor gaat. De kale Chinees loopt achter mij. Ze horen duidelijk bij elkaar. De eerste man gooit mijn koffer in “de limo” en sluit snel de achterklep. Ik denk dat hij m’n koffer wil stelen en stap snel in de auto om dit te voorkomen. De eerste man verdwijnt in het niets en de kale Chinees stapt in. Er is verder geen hond in de gigantische parkeergarage en de limo is een kleine rode Fiat uit het jaar nul… Ik heb inmiddels door dat ik belazerd word. Ik heb ook nog nooit in een auto gezet waar zoveel controle lampjes tegelijkertijd knipperden. Zo’n beetje alles wat mis kan zijn met een auto was mis met deze Fiat.

Ik zit me te bedenken wat hun plan is. Die kale Chinees kan natuurlijk makkelijk naar een afgelegen plek rijden om me mijn koffer en laptop afhandig te maken. Ook blijkt hij geen woord Engels te praten… of zelfs te lezen! Het enige Engelse woord dat hij kent is “OK”. Ga dan maar eens uitleggen waar je hotel ligt.

“Do you know the Renaissance hotel? Antwoord: OK
“What are the costs?” OK
“At what time will we arrive” OK…

Zonder dat hij weet waar hij heen moet begint hij als een bezetene te rijden. Het scenario waar ik beroofd en in beton gestort word is nu aannemelijker dan ooit. Pas op de snelweg pakt hij z’n telefoon. Het enige woord dat ik herken is “Renaissance”.

Praten onderweg heeft geen zin, tenzij je overal OK op wil horen maar wonder boven wonder komen we een half uur later aan bij het Renaissance hotel. Hij pakt z’n telefoon en tikt 450 in. 450 Yuan Renminbi is ongeveer 65 dollar. Ik betaal hem 500, inclusief een fooi van 50. Hij begint te glimlachen. Hij blijkt nog een Engels woord te kennen: “Good”. Hij zegt het 3 keer en lijkt in extase. Hij pakt een bonnetjesboek uit z’n zonneklep en schrijft ongevraagd een bon voor 1000. Hij ziet mij waarschijnlijk als een mede-oplichter.

De volgende dag heb ik een lunch met een Chineze klant. Ik vertel hem het verhaal en hij moet lachen. Hem was 5 jaar geleden precies hetzelfde overkomen. Hij betaalde 200 Yuan Renminbi. Ik vroeg hem hoeveel het normaal kost om van de airport naar het Renaissance te gaan. 50 Yuan Renminbi antwoord hij. Hij voegt eraan toe: “als 450 de huidige prijs is dan zit ik eraan te denken ontslag te nemen en een illegale taxidienst te beginnen!”.

Nu begrijp ik waarom die kale Chinees ineens zo vrolijk was!
(en hoe dom mijn fooi van 50 Yuan Renminbi was)