Hoera! Onze luchtvracht is EINDELIJK gearriveerd.
Dacht eigenlijk dat het met hetzelfde vliegtuig meeging maar het heeft uiteindelijk toch nog 3 weken geduurd. De meest belangrijke spullen zaten in de luchtvracht: de wipkip van Marcus, knuffels van Jackie, kleding van Hil en de computer van Raul.
Het gekke van alles is dat we de rest van onze spullen niet echt missen. Soms liggen we er wakker van hoeveel zooi er nog deze kant opkomt. Om precies te zijn een zeecontainer vol. En alles moet een plekje krijgen in ons nieuwe huis!
Stijn had bij nader inzien wel een goed punt toen hij zei dat we alles gewoon moesten achterlaten en hier nieuwe spullen moesten kopen. Maar daar zit een risico aan, en dat risico is gewenning. Toen we hier aankwamen hadden we nog een typische Europese bril op en vonden we alles hier gek: Gek Dodge busje, gek tapijt in het hele appartement, gekke keuken…
Nog geen 3 weken later is dat veranderd in handig Dodge busje (de enige waar de kinderwagen in past zonder in te hoeven klappen), relaxed tapijtje (lekker zacht) en handige keuken (alles is groot).
Dat proces vindt ook plaats in de taal. We spreken nog gewoon Nederlands maar vooral ik merk dat ik er soms onbewust een Engels woord doorheen mix. Hil vroeg net bijvoorbeeld of de pasta lekker was. “Ja lekker” antwoorde ik, “but koud!”
Het lijkt erop dat we langzamerhand Amerikaans worden…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten