Dag 2 & 3: Filipijnen

Beveiliging

Het eerste dat opvalt als je in Manilla komt is de beveiliging. Echt overal is beveiliging. Bij aankomst bij je hotel controleren beveiligingsbeambten wie er in de auto zit. Vervolgens wordt de achterbak geopend en gaat een hond op zoek naar explosieven. Als je bij het hotel arriveert dan word je gescand en word je koffer door weer een andere hond besnuffeld. Bij elke winkel (bijv. Starbucks, shopping mall, restaurants, bars etc.) staan beveiligingsbeambtes met een handscanner. Ook het Microsoft kantoor kom je niet in voordat je laptop tas door een rontgenscanner is gehaald en je zelf door een detectiepoortje bent gelopen en je toegangspas hebt getoond aan de beveiliging.

Vriendelijk

Gek genoeg went dit alles heel snel en binnen een paar uur heb je het bijna niet meer door. Het heeft ook voordelen want overal waar je komt zwaaien mensen deuren open en wordt je vriendelijk welkom geheten, "welcome to Starbuck coffee, welcome to the Manilla mall, welcome to the Shangri La hotel"... Ik ben nog nooit in een land geweest waar iedereen zo oprecht vriendelijk is. Filipijnen glimlachen de hele dag door, zijn vrolijk, hebben veel gevoel voor humor en lijken lol in hun leven te hebben. Het werkt aanstekelijk, na twee dagen loop ik voor de stomste handeling mensen te bedanken, "Bedankt voor de pen, bedankt voor servetje." 

Filipijnen gaan nog een stuk verder. Ze maken spontaan een praatje met je en alle interessante details die je vertelt worden gelijk gedeeld met anderen. Midden in het gesprek roepen ze tegen een willekeurige collega die langsloopt "moet je horen, hij heeft net een baby gekregen: Marcus! Ze wonen in Nederland, ze gaan verhuizen naar Amerika". Die collega vertelt het nieuwtje weer aan een ander en tien minuten later weet iedereen in omgeving alles over je. Iedereen -inclusief de portier van de club waar we waren- spreekt je vanaf dat moment aan met je voornaam en op het werk vragen collega's die ik nog nooit eerder gezien heb hoe het gaat met Marcus en wanneer we naar Amerika gaan. Volgens collega's die hier vaker komen weten ze dit jaren later later nog steeds! En ik vergeet de naam van onze hostess al binnen 10 seconden na onze ontmoeting...

Status

Mensen hechten hier idioot veel waarde aan status. Tijdens mijn bezoeken word ik vergezeld door Doctor Pitkin, een voormalig gynacoloog uit India die nu IT specialist is geworden en computertrainingen geeft ("Don't like dirty job"). Iedereen spreekt hem zonder uitzondering aan met Doctor Pitkin. Niemand haalt het in z'n hoofd om meneer Pitkin te zeggen, ook niet mensen die hem al heel goed kennen.

Die focus status zie je ook in het kantoor. Het personeel heeft een cubicle, het management team een eigen kamer en de General Manager is de enige met een gigantische kamer voorzien van dure bureaustoel en glimmend bureau. Je hebt hier zelfs een aparte lift waar alleen Executives gebruik van kunnen maken en aparte Executive toiletten...

Dit in contrast met Nederland waar alle medewerkers, inclusief de directeur, een flexibele werkplek heben. In de Filipijnen zou zoiets even ondenkbaar als Doctor Pitkin aanspreken met z'n voornaam.

 

Bye Bye

Na twee dagen zit ons verblijf in Manilla erop. Bij de ingang van het vliegtuig staat een hele rij mensen van Singapore Airlines, die iedere klant persoonlijk vaarwel zeggen: "Bye Bye", "Hope to see you soon", "Thank you for flying with us", "Have a safe trip", "Enjoy your flight, Sir". Omdat iedereen tegelijkertijd tegen je begint te praten word je zowat bedolven onder de bedankjes. Het lijkt wel of ze afscheid nemen van een rockband. Al glimlachend zwaaiend en handend schuddend stappen we het vliegtuig in terwijl we links en rechts bedankjes retourneren "thank you too, bye bye, nice meeting you, see you again!"

De Filipijnen zitten er op, op naar Indonesie!